تلاش می‌کنند از گفت‌وگوهای ژنو و حضور ویلیام برنز به‌عنوان اهرم فشار جدیدی علیه تهران استفاده کنند، به عبارتی پس از مذاکرات ایران و 1+5 در ژنو، اینگونه به‌نظر می‌رسد که برخی کشورهای غربی در تلاشند با تعیین ضرب‌الاجل، تهران را در تنگنا قرار داده و دچار شتاب‌زدگی در تصمیم‌گیری کنند.
در مفهوم ضرب‌الاجل و تعیین مهلت، نوعی تهدید نهفته است و این تهدید در حالی مطرح می‌شود که ایران همواره اعلام کرده با ادبیات تهدید و فشار از مواضع راستین خود عقب‌نشینی نخواهد کرد.
ما همواره قائل به مذاکره بدون قید و شرط و در شرایط عادلانه بوده‌ایم و کشورهای غربی باید بدانند که جمهوری اسلامی ایران براساس منافع ملی، عقلانیت و منطق، تصمیم‌گیری می‌کند.
اما نکته جالب آن است که هیچ ضرب‌الاجلی در مذاکرات ژنو مطرح نشده، بلکه موضوع بحث در این گفت‌وگوها چگونگی استمرار مذاکرات بوده است. سعید جلیلی و خاویر سولانا در مذاکرات ژنو فقط توافق کرده‌اند که تماس دیگری بین آنها برقرار شود، لذا سخنی از تعیین مهلت مطرح نبوده است.
گروه 1+5 و سولانا در سفر به تهران، پیشنهادی را مبنی بر چگونگی آغاز گفت‌وگوها ارائه کردند و ما نیز در ژنو، پیشنهادی را مطرح نمودیم تا به جای اینکه مذاکرات از نقاط اختلافی آغاز شود، از نقاط اشتراک شروع کنیم تا طرفین به تفاهم دست یابند.
البته در این میان، اینکه برخی مدعی شده‌اند تهران به بسته 1+5 پاسخی نداده و حتی این ادعا مطرح شده که اظهارات ایران در مذاکرات ژنو مبهم بوده و تهران در مذاکرات جدی نبوده است، تنها فضای روانی و رسانه‌ای است که برخی کشورهای غربی برای تأثیرگذاری بر ایران به آن دامن می‌زنند.
طرف‌های مقابل همیشه قبل از مذاکرات بر مهم و تعیین‌کننده بودن گفت‌وگوها تأکید می‌کنند و بعد از مذاکرات نیز تلاش می‌‌نمایند اینگونه القا کنند که ایران در مذاکرات مطلب خاصی را مطرح نکرده است و گفت‌وگوها بی‌نتیجه بوده است؛
اما اگر مذکرات نتیجه‌ای در بر نداشته، پس چرا آنها خواهان مذاکره هستند و چرا شرکت‌کنندگان در مذاکرات ژنو، پس از گفت‌وگوها نظرات مثبتی را مطرح کرده‌اند؟
*مخبر کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس
